چند گفتار در باب اقتباس در دنیای هنر / سهم ایران از داستان

چند گفتار در باب اقتباس در دنیای هنر / سهم ایران از داستان

داستان به معنای واحد کلمه در ایران ترجمان مختلفی دارد و اینکه تا چه اندازه این گفتاوردها می تواند به نظریه چارچوب مندی در این حوزه تبدیل شود جای بحث دارد اما باید ثابت کرد که اولین داستان را چه کسی چگونه و برای چه کسی نوشته است ؟ تا به اینجا که شما خود را مخاطب جدی داستان در ایران می دانید هیچ بنی بشری نمی داند داستان را چه کسی اختراع کرده چراکه داستان با انسان افریده می شود اما با انسان از بین نمی رود و همواره در جهان هستی جریان دارد .

چند گفتار در باب اقتباس در دنیای هنر / سهم ایران از داستان

این که داستان را چگونه نوشته ایم هم بحث بی فایده ای است چرا که داستان شیوه متقن و مدونی ندارد و هر گونه ای از ان باب میل دسته ای از مخاطب است . از سوی دیگر باید این نکته را به یاد داشت داستان برای فرد خاصی نوشته نمی شود چرا که داستان را خود افریننده هم برای فرد خاصی خلق نکرده بلکه جاذبه بیشتر در زمینه هنر می تواند داستان را به ابر رسانه تبدیل کند . در هر صورت باید به این اعتراف کرد که داستان ها همه از روی یک دیگر اقتباس شده اند و هیچ کسی نمی تواند ادعا کند که یک داستان جدید را خلق کرده چرا که زندگی خود انسان ها پیچیده ترین و جذاب ترین داستانی است که برای هر فرد اتفاق می افتد و باید به این نکته توجه داشت که هیچ داستانی نیست که برگرفته از زندگی شخصی نویسنده نبوده باشد .

چند گفتار در باب اقتباس در دنیای هنر / سهم ایران از داستان

سهم ایران از این قضیه بسیار اندوه بار است و باید گفت ما تنها بازیگران داستان زندگی خودمان هستیم و هرگز به نگارش و یا کارگردانی این داستان فکر نکرده ایم داستان می تواند یک پایان خوب را به بدترین اتفاق ممکن تبدیل کند و میتواند سیر نزولی فردی را به صعود منجر کند از این رو داستان مهمترین وجه زندگی موجودات زنده است . پس بیشتر و جدی تر با ان روبه رو شویم .

چند گفتار در باب اقتباس در دنیای هنر / سهم ایران از داستان

نویسنده : علی رفیعی وردنجانی