نقد کوتاه بر فیلم های روی پرده سینما

فیلم های در حال اکران

سینمایی که بر هیچ اصولی پایبند نباشد، مسلما نمی‌تواند وظیفه پوشش و افزایش فرهنگی خود را در جوامع انجام دهد. زخمی که این روزها بر دل سینمای ایران خورده است، تفاوت در سلیقه و اعمال آن به شکل خود خواسته در محیط هنری و فرهنگی جامعه است؛ اما با همه این تفاسیر می‌توان به این سینمای دست و پا شکسته دل بست و همچنان امیدوار نسل فردایی بود که در انتظار یک حرکت مسئولانه مسئولان هستند. سینما در کشور به اندازه‌ای که تولید می‌شود دیده نمی‌شود و این وضعیت تمام مشخصه‌های سلیقه‌ای را در سطح جامعه دگرگون می‌کند.

*ملی و راه‌های نرفته‌اش

فیلم سینمایی ملی و راه‌های نرفته‌اش به کارگردانی تهمینه میلانی یک فیلم خانوادگی توهم زاست که این روز‌ها نمونه مشابه آن در سینمای ایران زیاد دیده می‌شود؛ اما تهمینه میلانی تکلیف خودش را با مخاطب خاص خود مشخص کرده و این نمونه‌ای گسترده‌تر از یک محصول فکری است به همین جهت آنچه را که ما در آخرین ساخته وی می‌بینیم، پوششی ضخیم‌تر از تفکرات فمینیستی و غیره زنانه انگارانه در قالب سینماست. این بار میلانی چهره‌ای متفاوت از شخصیت قهرمان خود نشان داده که ممکن است مخاطب را متحیر سازد؛ به همین منظور هیچ نکته‌ای نمی‌تواند از این اثر سینمایی مابه ازای داخلی یا خارجی داشته باشد؛ چرا که آثار گذشته این کارگردان به خوبی طرز برخورد با ناهنجاری‌های معترضانه در جامعه را مشخص می‌کرد.

*نگار

نگار، جدی‌ترین ساخته رامبد جوان آنطور که انتظار می‌رفت، نبود و همه ما را شوکه کرد. اگرچه مسلما یک بازیگر و کارگردان شوخ طبع نمی‌تواند به اندازه یک جانی و قاتل جدی باشد؛ به همین مناسب ما هم این ساخته جدی رامبد جوان را زیاد جدی نمی‌گیریم و با دیده منت به این اثری که برای روابط بازسازی شده شخصی و پرتره‌های در نظر گرفته شده به این اثر می‌نگریم؛ اما این اثر که تصویر واضح‌تری از خشونت و خواسته‌های زنانه دارد و از دید یک مرد روایت می‌شود به مراتب از ساخته میلانی می‌تواند خطرناک‌تر و ضعیف‌تر باشد.

*دریاچه ماهی

فیلم سینمایی دریاچه ماهی، اولین تجربه مریم دوستی در مقام کارگردانی یک اثر بلند سینمایی است. این فیلم که با توجه به رویکرد متغیر سینما مسئله دفاع مقدس را از زاویه دیگر و فهیم‌تر بررسی کرده است، می‌تواند گزینه خوبی برای تماشای آن همراه خانواده باشد. دریاچه ماهی نه شاعرانه است و نه داستانی؛ پلی است میان حقیقت و تقلید؛ چراکه خانواده‌هایی در نظر گرفته شده در این فیم، از هم گسیختگی شدیدی را به نمایش می‌گذارند؛ اما ارتباط احساسی برقرار شده در فیلمنامه توانایی کشش بیشتر و تعلیق بیشتر دارد که از نظر کارگردان عبور کرده است. هنگامی که فیلمی را در سینما مشاهده می‌کنیم به طرز حیرت انگیزی می‌توانیم داستان را بررسی کنیم؛ چرا که تماشای تصویر بر پرده عریض عمق میدان و زاویه دید روایت را به خوبی برای بیننده به نمایش می‌گذارد؛ اما متاسفانه امروزه اکثر فیلم‌هایی که در سالن‌های سینمای ایران روی پرده می‌روند در قامت تلویزیون فیلمبرداری می‌شوند و ضعف ساختاری بصری سینمایی و تلویزیونی در ایران بیشتر از ضعف محتوایی و درونی آن‌هاست. از سوی دیگر علاقه‌مندان جدی به سینما ترجیح می‌دهند با خیال راحت‌تر در فضای آرام تری فیلم را مشاهده کنند؛ چرا که هنوز که هنوزه هویت و فرهنگ سینما در میان جامعه تعریف نشده است و خیلی از سینماروها برای تفریحات حاشیه‌ای، وارد سینما می‌شوند. امیدواریم اگر در آخر این هفته سینما را به عنوان سرگرمی انتخاب می‌کنید، از روی علاقه و جدیت باشد.

نویسنده : تحریریه سایت

نقد فیلم ملی و راه های نرفته اش + تیزر

فیلم دریاچه ماهی مریم دوستی

نقد فیلم تابستان داغ + تیزر فیلم