درمان تاندونیت آشیل

تاندون ها گروهی از بافت همبندی هستند که عضلات را به استخوان وصل می کند. تاندون ها هنگام انقباض عضلات، استخوان ها را همراه با مفاصل حرکت می دهند. این ساختارها اجازه می دهند که بتوانید بدن را در جهات مختلف حرکت دهید. تاندون آشیل بزرگترین تاندون بدن است که در پشت مچ پا واقع شده است. این تاندون باید با نیروی زیادی در طول زندگی شما مبارزه کند و به همین دلیل احتمال بیشتری دارد که زخمی شود و یا آسیب ببیند. یکی از آسیب دیدگی های موثر بر روی این تاندون، التهاب است. در ادامه این مطلب در مورد علل، علائم، روش های درمان و پیشگیری از التهاب تاندون آشیل صحبت می کنیم.

التهاب تاندون آشیل یا تاندونیت آشیل چیست؟

تاندونیت به معنی التهاب تاندون آشیل است. این التهاب بیشتر با استفاده بیش از حد از تاندون، فشار یا آسیب دیدگی آن رخ می دهد. التهاب می تواند تاندون را تضعیف کرده و خطر پارگی آن را افزایش دهد. تاندونیت آشیل، بیماری جدی نیست و معمولا با مراقبت از پا در خانه مدیریت می شود. با این حال، اگر التهاب مزمن شود یا پارگی اتفاق بیفتد، درمان های پزشکی و جراحی ممکن است لازم باشد.

انواع التهاب تاندون آشیل

این التهاب را می تواند به دو دسته insertional یا غیر insertional دسته بندی کرد. قرارگیری در هر یک از این دسته ها بستگی به جایی که تاندون آشیل تحت تاثیر قرار گرفته است، دارد. تاندونیت insertional آشیل به التهاب تاندون آشیل، در محلی که تاندون به پاشنه متصل شده است، اشاره دارد. تاندونیت غیر insertional آشیل، به شگل گیری التهاب در وسط تاندون اشاره دارد. علاوه بر التهاب، پارگی های کوچک و انحطاط تاندون نیز ممکن است وجود داشته باشد.

علل تاندونیت آشیل

همان طور که گفتیم تاندون آشیل بزرگترین تاندون بدن است که عضلات ساق پا (عضلات پشت ساق پا) را به پاشنه وصل می کند. هنگامی که این عضلات منقبض می شوند پا به سمت پایین و عقب کشیده می شود (پلانتار فلکشن).

عضلات از طریق تاندون آشیل، نیرو را به پا انتقال می دهند. این حرکت، حرکت مهمی هنگام راه رفتن و دویدن است، زیرا با انجام این حرکت پا به سمت زمین حرکت می کند و بدون به جلو می رود. این عمل عضلات ساق پا و حرکت پاها، ما را قادر به ایستادن روی نوک پا، راه رفتن و پریدن می سازند.

گرچه تاندون آشیل توانایی مقاومت در برابر نیروی زیادی را در طی یک دوره زمانی دارد، اما گاهی بر اثر وارد آمدن این نیرو می توان آسیب ببیند یا زخمی شود. این آسیب دیدگی بیشتر زمانی رخ می دهد که از این تاندون بیش از حد استفاده می شود و یا فعالیت هایی انجام می شود که نیروی وارده به تاندون خارج از تحمل آن است.

دوندگان به خصوص بیشتر از سایرین در معرض التهاب تاندون آشیل، به ویژه هنگامی که در دوهای ماراتن شرکت می کنند، قرار می گیرند. به طور مشابه، افرادی که گاه به گاه ورزش می کنند، بیشتر به التهاب تاندون های آشیل مبتلا می شوند، زیرا در این حالت تاندون به طور ناگهانی تحت فشار قرار می گیرد.

چه کسی بیشتر در معرض تاندونیت آشیل قرار دارد؟

خطر به وجود آمدن این التهاب، با افزایش سن بیشتر می شود. با افزایش سن، تاندون ها از بین می روند. بنابراین آسیب پذیرتر می شوند. به عنوان مثال، افراد میانسالی که در حال حاضر ورزش هایی را انجام می دهند که شامل دویدن یا پریدن هستند، بیشتر احتمال دارد که به تاندونیت آشیل مبتلا شوند.

وجود اسپور استخوان در پاشنه و سفتگی عضلات ساق پا، عوامل دیگری هستند که می توانند به تاندونیت آشیل دامن بزنند. چاقی، پوشیده کفش های نامناسب و پاشنه بلند، داشتن فشار خون بالا و پسوریازیس یا استفاده از داروهای خاص مانند برخی از انواع آنتی بیوتیک ها نیز ممکن است خطر تاندونیت آشیل را افزایش دهد.

علائم و نشانه های التهاب تاندون آشیل

علائم و نشانه های التهاب تاندون آشیل معمولا بعد از یک دوره فشار، مانند راه رفتن در مسافت های طولانی و یا شرکت در فعالیت های بدنی، به وجود می آیند. حتی راه رفتن به مدت کوتاه، در شرایطی که بدن آمادگی لازم برای راه رفتن را ندارد، ممکن است علائم التهاب تاندون آشیل را در روز بعد ایجاد کند. مهمترین علائمی که در صورت ابتلا به این التهاب ایجاد می شود عبارتند از:

• درد پشت مچ پا که ممکن است به صورت یک درد خفیف شروع شود اما در نهایت شدید می شود.
• حساسیت به لمس در ناحیه بالای پاشنه و در پشت مچ پا که در آن تاندون واقع شده است.
• سفتی مچ پا (کاهش دامنه حرکت) که منجر به کاهش فعالیت بدن می شود.
• تورم پشت مچ پا که با فعالیت بدتر می شود.
• ضخیم شدن تاندون که ممکن است همیشه قابل تشخیص نباشد.

این نشانه ها ممکن است روزها، هفته ها یا حتی ماه ها ادامه داشته باشند. علائم بالا همراه با درد شدید در ساق پا همراه با ناتوانی در فشار آوردن به پای آسیب دیده بیشتر احتمال دارد که به علت پارگی تاندون آشیل رخ دهد نه تاندونیت.

درمان التهاب تاندون آشیل

تاندونیت آشیل را می توان با اقدامات ساده و مراقبت از پا در خانه، درمان کرد. استراحت دادن به پایی که تحت تاثیر التهاب قرار دارد و استفاده از کمپرس یخ روی تاندون آشیل، اغلب برای کاهش التهاب موثر است. پانسمان کردن منطقه (بستن مچ پا با مچ بند یا باند کشی) کمک می کند تا با کاهش حرکت، تورم کاهش یابد. این اقدامات با عنوان روشی به نام R.I.C.E. شناخته می شود که شامل چهار مرحله استراحت کردن، کمپرس یخ، بستن محل درد و بالا نگه داشتن ناحیه است.

ممکن است علائم این التهاب چندین روز در بدن باقی بماند. داروهای ضد التهابی خارج از نسخه (OTC) مانند ایبوپروفن و ناپروکسن نیز ممکن است برای درمان مفید باشند. با این حال، اگر علائم، با انجام اقدامات مطرح شده در بالا تسکین پیدا نکنند، مصرف داروهای ضد التهابی قوی تر و احتمالا مسکن هایی که توسط پزشک تجویز می شوند، ممکن است لازم باشد.

ورزش کردن و فیزیوتراپی نیز برای درمان و پیشگیری از التهاب تاندون آشیل ضروری است. البته اگر این التهاب با انجام اقدامات خود مراقبتی و تجویزی درمان نشود. ماساژ دادن مچ پا با کشیدن و تقویت تاندون آشیل، موجب بهبود درد می شود. ابزار های ارتوپدی که از پاشنه حمایت می کنند و نیروی وارده به تاندون را کاهش می دهند نیز ممکن است برای درمان و پیشگیری از التهاب تاندون آشیل مفید باشند.

جراحی برای درمان التهاب تاندون آشیل

جراحی معمولا برای پارگی تاندون آشیل انجام می شود. اما گاهی اوقات برای درمان التهاب نیز مورد استفاده قرار می گیرد. اگر علائم التهاب تاندون آشیل بیش از ۶ ماه در بدن باقی بماند، ممکن است از جراحی به عنوان گزینه ای برای درمان این بیماری استفاده شود. جراحی ممکن است شامل کاهش تنش وارده به تاندون، بریدن یک بخش از تاندون یا انتقال تاندون از جای دیگری در بدن به پاشنه برای تقویت تاندون آشیل آسیب دیده، باشد.

چگونه می توان از تاندونیت آشیل جلوگیری کرد؟

التهاب تاندون آشیل در بسیاری از موارد، با انجام اقدامات ساده قابل پیشگیری است. اگر می خواهید دچار این التهاب نشوید، نکات زیر را رعایت کنید:

• اجتناب از انجام فعالیت بدنی شدید. این کار ممکن است همیشه امکان پذیر نباشد اما باید فعالیت بدنی را به حداقل برسانید. به عنوان مثال، سعی کنید هرگز ورزش کردن را به صورت ناگهانی شروع نکنید.
• فعالیت بدنی را به تدریج افزایش دهید. اجازه دهید که تاندون با فعالیت بدنی شما انطباق پیدا کند. همان طور که گفتیم هرگز به طور ناگهانی فعالیت های شدید فیزیکی را شروع نکنید.
• تمرینات کشش و تقویت کننده انجام دهید. این تمرینات برای گرم شدن تاندون و عضلات ساق پا مفید هستند.
• کفش مناسب بپوشید. کفش باید نه تنها به کم کردن فشار وارده به پا کمک کند بلکه باید از پاشنه، برای کاهش تنش وارده به تاندون آشیل، حمایت کند.

مجله اینترنتی زندگی سالم

فرشته موسی پور