زندگینامه فریدون مشیری

آخرین به روز رسانی: 31 شهریور 1396

0 خواندن این مطلب 3 دقیقه زمان میبرد

زندگی نامه فریدون مشیری شاعر معاصر

«فریدون مشیری» در سی‌ام شهریور 1305 خورشیدی در تهران چشم به جهان گشود. اولین سروده مشیری با عنوان «فردای ما» در مجله «ایران ما» انتشار یافت. در سال 1334 اولین مجموعه شعرش را با عنوان «تشنه طوفان» منتشر کرد. بیش از 30 سال به‌عنوان خبرنگار و نویسنده مطبوعات قلم زد. در زمان روزنامه‌نگاری با بسیاری از ادیبان و محققان بزرگی چون دهخدا، معین و نیما مصاحبه کرد و سخنان آنان را در صفحه هفت تارچنگ نشریه روشنفکر به چاپ رساند.

مجموعه اشعار فریدون مشیری

مجموعه شعرهای او به ترتیب عبارت است از: «تشنه طوفان»، «گناه دریا»، «نایافته» که در قالب چهارپاره به ارائه شعر غنایی و جوان‌پسند پرداخته است. در مراحل بعدی با انتشار دفترهای شعری «کوچه»، «بهار را باور کن» و «پرواز با خورشید» زبان شعری او در لفظ محتوا به نوعی پختگی، کمال فکری و فلسفی می‌رسد و تمایل او به شیوه نیمایی و از نظر اندیشه‌گرایی به اندیشه‌های اجتماعی دیده می‌شود؛ هر چند که فکر او فکر نویی است و او را شاعری نوپرداز نامیده‌اند، ولی این نوپردازی او ناشی از آشنایی‌اش با سنت‌های شعر فارسی و علاقه تام او به سنن است.

شیوه شعر گفتن مشیری

سبک شعری مشیری فریدون مشیری نه اسیر تعصب سنت‌گرایان است و نه مجذوب نوپردازان؛ چنان‌که «عبدالحسین زرین‌کوب» درباره شیوه شعرسرایی مشیری گفته است: با چنین زبان ساده، روشن و درخشانی است که فریدون، واژه به واژه با ما حرف می زند؛ حرف‌هایی را می زند که مال خود اوست. نه ابهام‌گرایی رندانه، شعر او را تا حد هذیان، نامفهوم می‌کند و نه شعار خالی از شعور، آن را وسیله مریدپروری و خودنمایی می‌سازد.

عشق در اشعار مشیری

فریدون مشیری یکی از بزرگ‌ترین سرایندگان پر شور اشعار عاشقانه که بیش از پنجاه سال، عاشقانه به جهان و انسان اندیشیده است. شعر او، زبان در سخن شاعری است که دوست ندارد در پناه جبهه خاص، مکتب خاص و دیدگاه خاص خود را از اهل عصر جدا سازد. او بی‌ریا عشق را می‌ستاید، انسان را می‌ستاید. ایران را که جان او به فرهنگ آن بسته است دوست دارد. زبان شعر مشیری سهل و آسان‌یاب است و همین عامل باعث شده است سروده‌هایش در میان طبقه متوسط جامعه رواج پیدا کند. مضامین شعرش مهرورزی و دوری از کین، رعایت عدل و انصاف، زدودن فقر، انسان‌دوستی، وطن‌پرستی، گله از دنیا تقدیر و عشق است.

اندیشه

اندیشه‌های مشیری انسان دوستانه است و برای احساسات و عواطف عاشقانه از لطیف‌ترین و زیباترین واژه‌ها و تعبیرها سود می‌جوید. وی در حیات شعری‌اش پیوسته انسان و عشق را ستوده و این سروده‌ها پیوسته با رنگ و بوی انسان‌گرایی همراه بوده است. به همین سبب شاید بتوان گفت مهم‌ترین اندیشه و مضمونی که در سراسر اشعار مشیری به چشم می‌خورد، عواطف انسانی است. در شعر مشیری مفهوم مهروزی در ارتباط با پدیده‌های طبیعت و در قالب تصویرهای متعدد بیان می‌شود. مشیری طبیعت را سرشار از نوید محبت و آمدن فصل بهار را بشارت مهربانی می‌داند. مشیری با بهره‌گیری از صورخیال، احساس‌ها و عواطف خویش را به صورتی زیبا و مؤثر بیان کرده است. شعر فریدون مشیری بازتابی است از همه مظاهر زندگی و حوادثی که پیرامون او در جهان گذشته است. «دهباشی» معتقد است: پلی که مشیری بین دنیای درونی با دنیای بیرون و هستی برقرار می‌کند، پل عشق و مهر و صفاست و از این طریق اندیشه‌ها و عواطف خود را به ذهن دیگران منتقل می‌کند. اگرچه گاه دنیای عاشقانه شعر مشیری با وام‌گیری از عوالم دیگران به ما عرضه می‌شود، اما زبان آن به گونه‌ای است که رنگ و بویی از دنیای شاعر دارد. به تعبیر «محمدرضا شفیعی‌کدکنی» یکی از امتیازهای مشیری بر بسیاری از شاعران عصر و هم نسلان او در این است که شعرش با گذشت زمان افت نکرده است. دو ویژگی موجب می‌شود تا شعر مشیری از لحاظ زبانی با شاعران هم عصرش متفاوت باشد؛ ویژگی اول مربوط به دایره واژگانی است که از تعداد کلمات محدود، جملات بسیار زیادی می‌سازد و دوم ساختمان شعر اوست که از ترکیب واژه‌ها درست می‌شود.

ماجراهای ابوسعید ابوالخیر

با توجه به علاقه‌ای که وی به عرفان و تصوف ایرانی داشت، مجموعه‌ای از ۱۰۰ ماجرا منسوب به شیخ «ابوسعید ابوالخیر» را با عنوان یکسو نگریستن و یکسان نگریستن منتشر کرد.