نقد فیلم خوب بد زشت / تیر خلاص به اقای نویسنده
نقد فیلم خوب بد زشت / تیر خلاص به اقای نویسنده
نقد فیلم خوب بد زشت / تیر خلاص به اقای نویسنده
فیلم سینمایی خوب ، بد ، جلف اولین تجربه پیمان قاسم خانی در مقام کارگردان است . این فیلم که معانی مختلفی از کمدی و طنز را به مخاطب ارائه می دهد با استفاده از دیالوگ های پیش برنده اما حاشیه ساز قصد فرافکنی در سینما را دارد . البته که هر نویسنده موفقی نمی تواند کارگردان خوبی باشد چراکه دنیای تصور با دنیای تصویر سازی کاملا دو بخش مجزای سینما محسوب می شوند . اما از آنجایی که سبقه هنری قاسم خانی این شهامت را به او داده تا پشت دوربین فیلم برداری چنین فیلم پرضرب و زوری رود باید به عنوان مخاطب جدی در این حوزه در یک جمله اولین گام کارگردان را این چنین تعریف کرد : کارگردان با فیلمنامه منحصر به فردی پشت دوربین رفته که فقط روی کاغذ منحصر به فرد است نه در تصویر . این جمله شاید در ابتدا شعاری به نظر برسد اما جای تامل دارد چراکه مخاطب با فیلم احساس راحتی می کند اما نمی تواند خود را جای شخصیت های به اصطلاح اگزیستانسیالیسم روشن فکر نیمه متمدنی قرار دهد ؛ و این واکنش تفکر می تواند در برابر هنر تا حدود زیادی برای سینمای ایران خطر ناک باشد .
*سینمای متقلب
بایداعتراف کرد که سینمای ایران از اغاز ؛ روند شکل گیری متقلبانه ای به خود گرفت طوری که به راحتی می توان تمامی آثار مسعود کیمیایی را یک تقلب بزرگ از وسترن های امریکایی دانست که بسیار سطح پایین تر ایرانیزه شده اند . اما در مورد این فیلم نوع برخورد سازنده با تفکرات ماجرایی به شدت ایرانی است اما همچنان روایت یک روایت غرب زده و تارانتینو گونه است که مدام به مخاطب این اجازه را می دهد که در هنگام تماشا کش و قوسی به اندامش دهد . بحث درام در سینما یک بحث اکادمیک است و این که تا چه اندازه متن فیلمنامه خوب بد جلف علاوه بر دارا بودن درون مایه های طنز و کمدی توانایی روایت یک داستان دراماتیک برای مخاطب را دارد ؟ ؛ پرسشی است که پاسخ آن تنها با خواندن فیلمنامه مشخص می شود نه تماشای فیلم . امروزه در سینما و تئاتر ایران اتفاق عجیبی در حال وقوع است . نمایشنامه ها داستانی را روایت می کنند که می تواند تاویل های مختلفی را همراه داشته باشد در حالی که این بزرگترین خطر سینما و تئاتر است چراکه تاویل به معنای وحدت عناصر داستان برای بیان موضوعی مشخص و تعبیر به معنای قابلیت برداشت مختلف از یک اثر است . متاسفانه فیلم سازان ایرانی این دو معقوله کاملا متفاوت را به نادرستی به اثر خود تزریق می کنند و نتیجه در پایان اثری می شود مانند خوب بد جلف که فقط جنبه سرگرمی دارد و فاقد ارزش های دراماتیک می باشد .
نقد فیلم خوب بد زشت / تیر خلاص به اقای نویسنده
*عرض اندام در برابر رقبا
بهتر است بحث فلسفه سینما و به آغاز بازگشتن های پی در پی را بیش از این باز نکنیم و درباره کارگردانی مکاتبه گونه قاسم خانی بنویسیم . کارگردان به شدت فرد مکتوبی است و از ارائه اندیشه های خود به صورت دیالوگ خود داری می کند به عنوان مثال می توان به دیالوگ های رد و بدل شده بین مانی حقیقی و ویشکا اسایش که با نام حقیقی شان در فیلم نقش افرینی می کنند اشاره کنیم و بگوییم که هیچ یک از دعواهای دوطرفه نمود خارجی پیدا نمی کند و ممکن است بازیگر بنا به روحیه خود طرز بیان دیالوگ ها را تغییر داده باشد . موشکافی در حوزه سینما بسیار لذت بخش است لذت بخش تر آنکه ببینیم در چنین فیلم جشنواره رفته ای شخصیت ها مستاصل و گریزان هستند . استیصال در سینمای ایران از زمان ظهور آقای حاتمی کیا تا به امروز شدیدا دیده می شود . بهتر است این گونه بگوییم که ریشه کنی داستانی توسط شخصیت های یک فیلم به یک بخش اساسی در سینمای ایران تبدیل شده است که اگر نباشد شاید فیلم ایرانی هم به معنای واقعی کلمه نداشته باشیم . اما در فیلم پیمان قاسم خانی همه شخصیت ها به خصوص پژمان جمشیدی در یک سردرگمی و فرار از واقعیت های داستانی به سر می برند و همواره اعمال خودشان را بازبینی می کنند . ماجرا از یک جایی به بعد پلیسی می شود در لحظاتی زناشویی و دقایقی هیجان انگیز تلفیق تمامی این ژانرها به عنوان ابزار کمکی در روایت یک طنز خوب کار بسیار پسندیده است اما هنگامی که بن مایه های داستان قابلیت ارجاعی بیش از حد را داشته باشند . می توان این گونه گفت که قاسم خانی به عنوان یک فیلم اولی جایگاه خود را از قبل تثبیت شده حس می کرد اما بار دیگر تماشاگران هوشمند سینمای ایران نشان دادند که از هر نقادی بهتر می توانند یک فیلم خوب را از یک فیلم جلف تشخیص دهند .
نقد فیلم خوب بد زشت / تیر خلاص به اقای نویسنده
نویسنده : تحریریه سایت
