میکائیل، ناراضی اما امیدوار / گفتگو با میکائیل شهرستانی کارگردان و بازیگر تئاتر

میکائیل، ناراضی اما امیدوار / گفتگو با میکائیل شهرستانی کارگردان و بازیگر تئاتر

میکائیل، ناراضی اما امیدوار / گفتگو با میکائیل شهرستانی کارگردان و بازیگر تئاتر

میکائیل شهرستانی، متولد اول اسفند 1341 – تهران؛ فارغ التحصیل مدرسه عالی بازیگری صدا و سیماست و اولین حضور حرفه ای وی در سال 1361 با بازی در نمایش ” سرود سرخ برادری ” رقم خورد. شهرستانی در عرصه های کارگردانی، طراحی صحنه، بازیگری رادیو و تلویزیون و سینما و نیز آموزش، حضور فعال و ارزنده ای دارند. گفت وگوی نسل فردا را با این هنرمند برجسته معاصر بخوانید.

*میکائیل شهرستانی در چند جمله؟

ناراضی، اما امیدوار، تلاشگر و تا به هدفش نرسد دست از کار نمی کشد؛ عصبی وقتی با کسانی که کارشان را بلد نیستند مواجه می شود و مجبور است تحملشان کند؛ اهل دیر به نتیجه رسیدن نیست؛ ایده آلیست با اخلاقی کلاسیک که برایش محترم شمرده شدن، بسیار حائز اهمیت است و احترام می گذارد.

میکائیل، ناراضی اما امیدوار / گفتگو با میکائیل شهرستانی کارگردان و بازیگر تئاتر

*وضعیت تئاتر را چگونه می بینید؟

اسفناک. هر قدر می گوییم گوش شنوایی برای شنیدنش نیست. زد و بند در آن بسیار است و کوچک‌ترها جای بزرگترها را گرفته اند؛ چون حرف شنو هستند و امر بَر…کافی است دَم آقای رئیس را ببینی. جایی بودم برای گرفتن چک فروش نمایشم که آنقدر من را و دستیارم را برده بودند و آورده بودند عصبانی بودم و مسئول مربوطه داشت من را آرام می کرد. ناگهان زنگی خورد و به مسئول مربوطه “مدیر بالادست”سفارش آقای کارگردانی را کرد که هر سال دست کم یک نمایش بر صحنه می برد با حداقل قراردادهایی 30 برابرِ آن چک ناقابل بنده که به زور قرار بود بگیرم و به حال خودم تأسف خوردم که در عوض، متن نمایشنامه تورا هشت ماه تئاتر شهر و مدیرش در کشو می گذارد و وقتی سراغش را می گیری، اظهار بی خبری می کنند. این است حال و روز زشت تئاتر که در آن از راه رسیده ها به تو و نسل پیش از تو توهین می کنند و تو باید تحمل کنی؛ چرا که خواسته ای سلامت کار کنی، درس بدهی و پیش این و آن گردن کج نکنی تا سالنی را که هر ده سال یک بار حق توست تکدی کنی و برای اینکه از دور خارجت کنند، هزار و یک اَنگ از دوست و دشمن بهت می چسبانند و بعضی هاشان که مدعی‌اند از سر دلسوزی آن حرف‌ها و برچسب ها را به تو زده اند که متنبه شوی…چه بگویم که ناگفتنم بِه…خیلی مواقع از این فضا چندشم می شود و دچار اشمئزاز می شوم…بگذریم.

میکائیل، ناراضی اما امیدوار / گفتگو با میکائیل شهرستانی کارگردان و بازیگر تئاتر

*کار کردن نسل تازه در فضای جدید چقدر آسان یا سخت می تواند باشد؟(نسبت به گذشته)

برای بعضی هایشان که به قول شاعر سوراخ دعا را یافته اند، روزگار بر وفق مراد است. از ابزارهای لازم بهره لازم را می برند و در هر کاری و با هر کسی تجربه می کنند. پس برایشان مشکلی فراهم نمی شود. همزمان می بینی در دو نمایش بازی می‌کنند. در یکی طراحی صحنه در یکی می نویسند و بعد از دو، سه سال که از آمدنشان گذشت در یکی هم همزمان کارگردانی…

دیگر نه حرمتی مانده و نه حرمت نگه دار، نه حریمی و نه حرمت گذار؛ اما آنها که می خواهند راه و شیوه درست این کار را بیاموزند نه، برایشان کار به ندرت فراهم است. زمانه وارونه شده و آنکه نه به یمن سواد و استعداد و معرفت؛ بلکه ابزارهای ثانویه و لابی کردن ها و روابط عمومی مرتب و پیوسته کلی کار در رزومه اش فراهم شده به این یکی بعد از مدتی (دو، سه سالی) پشت چشم نازک می کند که شما دیگر کی واز کجا پیدایتان شده و جای ما را می خواهید تنگ کنید و الخ…زیاده گویی نکنم. حوصله سر بَر می شود.

میکائیل، ناراضی اما امیدوار / گفتگو با میکائیل شهرستانی کارگردان و بازیگر تئاتر

*درباره آموزشگاه و کلاس های بازیگری و تأثیراتی که روی تئاتر آینده می توانند داشته باشند، برای ما بگویید؟

خیلی هایشان “دکان” است آن هم از نوع دونبش و پایان مثلا دوره هنرجوی درمانده تنها “باد” درو می کند…. اما بعضی‌هایشان (قلیل و انگشت شمار) بله می توانند در این روند مؤثر باشند و جریان تازه ای را در تئاتر راه بیندازند. به شرطی که حمایت مالی شوند. باید سرپرستان آن گروه ها با در اختیار داشتن سالنی مشخص و بودجه ای مشخص؛ شکل رپرتوار؛ سالانه کارهایی را بر صحنه بیاورند و اینگونه اشتغالزایی هم بکنند. کاری که بی هیچ کدام از این مشخصه ها بنده طی 15 سال اخیر پیوسته و گسسته آن را به انجام رسانده‌ام.

*چقدر به مرگ فکر می کنید؟ دیدگاهتان به این مقوله چیست؟

زیاد. پیشتر ها از آن می ترسیدم؛ اما بعدها، بعد از سفر ابدی پدر و مادرم دیگر نه. معتقدم آن دو منتظرم هستند. دیگر تنها نیستم و ترسی ندارم. سفر به جهانی روشن تر که در آن نه جنگی است و نه کشمکشی. نه دروغ و نه تکبر و غروری. همه “پالایش” یافته. شاید…

میکائیل، ناراضی اما امیدوار / گفتگو با میکائیل شهرستانی کارگردان و بازیگر تئاتر

*چه برنامه هایی برای آینده دارید؟

خیلی دلم می خواهد اول برای فیلم بلندی که ساخته ام (زندگی با حضور یک دیوار) مجوز بگیرم. فیلمی که 5 سال است از ساخت آن می گذرد. سرمایه ای که برای تهیه کننده آن هزینه شده، راکد مانده تا جبران شود و دوستان عزیزی که در آن پروژه با من همکاری کردند به حقشان (معنوی) برسند و بتوانم پروژه بعدی ام را تولید کنم و در زمینه تئاتر هم که دو کار را آماده می کنم برای پایان سال و مجموعه کارهایی را که در زمینه تئاتر صحنه تولید کرده ام با استفاده از دوستان و همکاران فعلی که دانش آموخته آموزشگاهم (ژیوار) هستند و با چند هنرمند با تجربه هر هفته نمایشنامه خوانی می کنم.

*حرف آخر برای نسل فردا، نسلی که به شما گوش می کنند…

فروتن باشند و پر حوصله و همیشه پر تلاش و با برنامه برای زندگیشان حرکت کنند و پیش بروند حتی اگر موانع بی شماری سر راهشان باشد.

نویسنده : هانیه سفری