روزگار پسا مشروطه / پرسش یک مدرس تئاتر از هنرمندان این عرصه

روزگار پسا مشروطه / پرسش یک مدرس تئاتر از هنرمندان این عرصه

اگر میرزا آقا تبریزی و فتحعلی آخوند زاده به صرافت افتادند تا نمایشنامه را برای اولین بار ترجمه و تصنیف نمایند بی شک خوب دریافته بودند که روزگارِ پسا مشروطه نیاز به نوعی تازه تر از ادبیات دارد.

گویی دیگر متل و مثل و حکایت پاسخ گویِ نیاز مردمی که خروشیده بودند تا سهمی در تعیین سرنوشت میهن شان داشته باشند ، نبود. و البته در این میان به نیکی دریافتند که نیاز چنین جامعه ای در آن زمان،توانایی تعامل و امکان گفتگو است.این مهم گرچه در سایر شاخه های هنر و ادبیات نیز می توانست یافت شود اما اساس هنر تئاتر به معنای مدرن و ادبیات نمایشی بر محور گفتگو شکل می گیرد و اصالت در این هنر با دیالوگ به معنای گفتگویِ دو یا چند سویه است.

اهمیت درک این مساله سبب شد تا در ادوار مختلف تاریخ معاصر،تئاتر هم سو با تحولات اجتماعی به نوعی آیینه ی شکل زیستی و جریان های قالب فکری مردمان عصرش باشد.

این مهم در سایه ی روشنگرانی که با خون دل چراغ صحنه را روشن نگه داشته و با هزینه کردن عمر و جوانیشان توانستند در این مدتِ کوتاهِ تاریخی،تاریخچه ای برای این هنر گران سنگ بسازند،فراچنگ آمد.

چنانکه در تورقِ سرانگشتیِ این تاریخچه،نام ها و آثاری را می توان رصد کرد که نه تنها در زمره ی آثار ماندگار فرهنگ این سرزمین مانده و خواهند ماند،بلکه می شود از هر فراز و نشیبی در روزگار معاصر،نشانی از مردمان آن عصر و شکل و شیوه ی زیستی و مسیرِ صعب و آسانشان دید.

روزگار پسا مشروطه / پرسش یک مدرس تئاتر از هنرمندان این عرصه

این همه را گفتم تا اهالی امروز تئاتر را به چالش برای پرسیدن یک سوال کلیدی دعوت کنم:

هنرمندان عرصه ی صحنه،نسبت آثار خلق شده ی شما با روزگارتان چیست؟

نویسنده : سعید محسنی / مدرس و پژوهشگر تئاتر