فرهنگ و هنر

گفتگو با رضا اخلاقی راد بازیگر سریال آسپرین

فیلم های رضا اخلاقی راد

رضا اخلاقی راد، فعالیت بازیگری را از سال 79 در مشهد شروع کرد و سپس در رشته‌ بازیگری دانشگاه آزاد اسلامی اراک موفق به اخذ درجه‌ لیسانس شد. فعالیت‌های سینمایی را در سمت‌های دستیاری صحنه، دستیاری کارگردان و طراحی صحنه شروع می‌کند. در سریال‌هایی نظیر راز و نیاز، ششمین نفر، ماتادور، آسپرین و فیلم‌هایی مثل دوراهی، سایه جنایت، ما در بهشت، بلوتوثتو روشن کن و …بازی می‌کند. آخرین حضور سینمایی وی بازی در فیلم «لرد» ساخته‌ محمد رسول اف است که این فیلم در بخش نوعی نگاه هفتادمین جشنواره‌ کن موفق به کسب عنوان بهترین فیلم شد.

*سال‌های زیادی در تئاتر فعالیت کرده‌اید. این مسیر را چگونه گذراندید؟ چه سختی‌هایی کشیدید؟ مخاطب و تماشاگر چه بسا گمان کند بازیگری چه جذاب و زیبا و راحت است. از رنج‌های درونی و بیرونی بگویید. واقعیت بازیگری در ایران چیست؟

سختی‌هایی که از آن نام بردید، صرفا به نداشتن امنیت شغلی و سرخوردگی‌های دیده نشدن و احساس تنهایی به واسطه‌ سیستم مدیریتی گاه بی کفایت و متعاقبا نا امیدی از ادامه دادن بر نمی‌گردد. امرار معاش و سخت گذشتن امورات زندگی هم انگار همیشه متصل است به این عشق و شکیبایی و انگیزه داشتن. روزهای سرخوشی دیده شدن در فلان فیلم یا سریال به راحتی جایش را به فراموش شدن می‌دهد. این فراز و فرودها و امید و ناامیدی چیزی است که همیشه بازیگر را درگیر می‌کند. بازیگری زیباست اگر به مفهوم واقعی عاشقش باشی؛ البته فکر می‌کنم با صبر و ادامه دادن، عاقبت پیروزی با حقیقت است. بازیگری و هنر شوری است که در دل متولد می‌شود ولی دایه‌های خوبی ندارد و تو خود سعی در بزرگ شدن می‌کنی، هرچند سخت هرچند نگران.

*نقدتان درباره‌ سیستم آموزشی تئاتر در ایران چیست؟ سرفصل‌های آموزشی را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

لزوم برقراری یک زبان مشترک در سیستم آموزشی کل مدارس هنر احساس می‌شود. تئوری‌های بنیادی تاتر در یادگیری برای هر هنرجویی لازم است که امیدوارم با آسان نگرفتن در تدریس و لزوم بازنگری کلی در سیستم آموزشی توسط استادان خبره، به خروجی‌های این نیروها دانش در کار اضافه شود.

رضا اخلاقی راد

*از فیلم «لرد» برای ما بگویید. بازتاب این فیلم در جشنواره کن چه بود؟

فیلم لرد به قرار گرفتن انسان آرمان گرا در شرایط کنونی سیستماتیک و واکنش نشان دادن او، نگاه می‌کند. انسانی که در تلاش برای بهتر زیستن و ساختن دنیای بهتر ناگزیر به رویارویی با عوامل فرسایشی فساد قرار می‌گیرد.

این فیلم در جشنواره کن از همان روزهای اول نمایش مورد استقبال قرار گرفت. کارگردانی، فیلمبرداری، صداگذاری و تدوین و همه‌ کلیت تکنیکی و پشت دوربین این فیلم مورد تحسین قرار گرفت. من هم خوشحالم که به زعم خودم تلاشم دیده شد و در رساندن مفهوم اصلی محتوا نقش موازی درستی با این عوامل را داشتم. نکته‌ جالب این بود که مکررا با این جمله از زبان آدم‌ها با ملیت‌های مختلف روبه‌رو می‌شدم که مسئله فیلم فارغ از مرزها به جهان شمول بودن این موضوع می‌پردازد و این مسئله، مسئله آن‌ها در کشورهایشان نیز هست و فساد از هر نوعش چیزی ست که هر جامعه انسانی را در این دنیا شامل می‌شود و تهدید می‌کند.

*معیارتان برای انتخاب نقش چیست؟

حضور درست و کیفی در اثر و نشان دادن لایه‌های نقش، همیشه برایم در انتخاب نقش لذت بخش و چالش برانگیز بوده. کارگردان و عوامل فیلم مهم هستند. اینکه نقش مال من باشد و قرابت داشته باشد یا تلاشی برای رسیدن به نقش را در پی داشته باشد لذت بخش است. امیدوارم که از این به بعد پیشنهادهایی خوب برای بازی داشته باشم.

*می‌توانیم ادعا کنیم ضعف اساسی سینمای ایران، فیلمنامه است؟

نه. البته فیلمنامه که رکن اصلی یک اثر نمایشی است باید از چارچوب درست نگارش و تحلیل و تحقیق بجا همراه با شخصیت‌پردازی‌های محکم و بی‌کم و کاستی برخوردار باشد؛ اما سینما مجموعه‌ای از یک سیستم منسجم و یکپارچه چه به لحاظ عوامل تکنیکی و چه پوشش دادن سازمانی درست توسط اهالی رسانه‌ای سالم و متعهد را شامل می‌شود. پس مطرح کردن ضعف سینمای ایران به نبود فیلمنامه خوب فقط سرپوشی بر فقدان نبود یا ضعف این سیستم یکپارچه است.

نویسنده : رضا مهدوی هزاوه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا