مصاحبه ای با عنایت بخشی:

با توجه به اینکه در دهه‌های شصت و هفتاد از جمله بازیگران مطرح سینمای ایران بودید اما در ده سال اخیر فعالیت سینمایی‌تان کمرنگ شده است. اصلی‌ترین دلیل این مسئله چه بوده است؟

سینما از ابتدای دهه هشتاد شرایط خاصی را تجربه کرد. شرایطی که باعث شد تعداد زیادی نیروی جوان وارد پروژه‌های فیمسازی شده و به این ترتیب با تجربه‌هایی مانند ما مجبور شدند از سینما فاصله بگیرند. اگر دقت کرده باشید می‌بینید که طی سال‌های اخیر بیشتر از سینما در تلویزیون فعال بوده‌ام. باور کنید بارها شده پیشنهادهایی تلویزیونی که به من ارائه شده خیلی بهتر از فیلمنامه‌های سینمایی بوده است. برخی از فیلمنامه‌های سینمایی که به من پیشنهاد شده‌اند آنقدر ضعیف بوده‌اند که به جرأت می‌گویم برخی از سریال‌های روتین تلویزیونی کیفیت بالاتری را دارند.

*منظورتان از کیفیت ضعیف فیلمنامه‌های سینمایی، تکراری بودن آنها است و یا نقش ضعیفی که در آن فیلمنامه برعهده شما گذاشته شده است؟

وقتی فیلمنامه خط داستانی مشخصی نداشته باشد محال است که شخصیت‌پردازی درستی داشته باشد. به عنوان کسی که با شماری از کارگردادان‌های برتر سینمای ایران کار کرده‌ام این مسئله را به صراحت می‌گویم محال است یک فیلمنامه ضعیف به مدد حضور یک بازیگر توانمند به یک فیلم خوب تبدیل شود. بازیگر با تجربه شاید بتواند یا بداهه‌پردازی‌های خود ارتقایی نسبی در فیلم به وجود آورد اما هیچ‌گاه نخواهد توانست یک پروژه سینمایی را از سقوط نجات دهد. پس وقتی فیلمنامه‌ای را ضعیف می‌بینیم نه فقط خط داستانی آن را بی‌ارزش دیده‌ایم بلکه مطمئناً یک شخصیت پرداخت شده درست هم در آن ندیده‌ایم.

منبع: honaronline.ir